22 czerwca

Przypominaj mi, Panie, od czasu do czasu, że uczysz mnie, jak bezwarunkowo kochać świat.

W każdej chwili dana jest nam wielka sposobność, by kochać ludzkość. Jeśli naprawdę kochamy ludzkość, będziemy chcieli ofiarować jej nasza oddana służbę. Jeśli naprawdę chcemy poszerzyć nasze istnienie, naszą świadomość i stać się jednym, nierozłącznie jednym z Rozległym, wówczas poddanie jest jedyną odpowiedzią. W każdej chwili widzimy przed nami barierę pomiędzy ludźmi istotami – ścianę nie do rozbicia pomiędzy dwojgiem ludzi. Nie umiemy się właściwie komunikować z całego serca, z całej duszy. Dlaczego? Bo brak nam miłości. Miłość to nasza nierozłączna jedność z resztą świata, z całym Bożym stworzeniem. Możemy pokonać tę ścianę nie do rozbicia tylko siła naszej uduchowionej miłości.

Rozwijaj uduchowione, czyste łzy
Jedności miłości.
Do ciebie będzie należeć całe
Uniwersalne życie piękna.