Uduchowione modlitwy na każdy dzień roku
By dokonać wewnętrznego postępu,
Bądź całkowicie pogodnym wojownikiem-bohaterem
I przyjmuj zwycięstwo oraz klęskę
Jako równoległe rzeki doświadczenia,
Prowadzące do morza zachwytu postępu.
Jeśli żyjemy życiem duchowym, chcemy oczywiście dotrzeć do Źródła, którym jest Bóg. Chcemy być tak boscy i wielcy jak Źródło. Jeśli naszym ostatecznym celem jest stanie się boskim lub stanie się Samym Bogiem, powinniśmy być wierni światłu, w którym żyjemy. Jak możemy dochować wierności? Musimy w każdej chwili uważać na to, co mówimy i myślimy. Kiedy pojawia się myśl, boska myśl, musimy poczuć, że to błogosławieństwo, które przybyło do nas. Ofiarujmy to błogosławieństwo światu wokół nas. Jeśli możemy, pełni wiary, milcząc ofiarować te boską myśl światu wokół nas, spełnimy Boga w sobie.
Opanowany umysł może zrobić wszystko.
Może nawet myśleć o Bogu-Współczuciu
I doskonałości życia.
Kiedy wykonujemy jakieś działanie, musimy poczuć w nim Życie Boga, Ręce Boga. Kiedy jemy, musimy poczuć, że jedzenie jest Bogiem. Jeśli możemy zobaczyć i poczuć Boga we wszystkim, poczuć naszą stałą jedność z Bogiem, wtedy automatycznie będziemy wierni sobie, dzięki czemu odnajdziemy to, po co aspirujemy.
Każdy uduchowiony wysiłek,
Każdy zdecydowany akt
Wśród niezliczonych wydarzeń
Ludzkiego życia,
Ceni z dumą
Sam Absolutny Najwyższy.
Bardzo często ludzie nie znają znaczenia cierpliwości. Czują, że to coś kobiecego, jakaś forma tchórzostwa albo niechętna akceptacja prawdy. Czują, że muszą być cierpliwi, bo nie mają innej drogi. Lecz jeśli świadomie będziesz cierpliwy, wzmocnisz swoją wewnętrzną wolę i zwiększysz możliwości boskiej manifestacji.
Bądź sercem cierpliwości
I życiem dynamizmu.
Bóg będzie bardziej cię kochał.
Każdy musi zaakceptować siebie takim, jakim jest: na wpół pełnego wiedzy, na wpół ignorancji. Jeśli nie zaakceptujemy siebie w całości, nigdy nie osiągniemy Celu. Po pierwsze najpierw musimy zaakceptować zarówno ciemność, jak i światło. Po drugie musimy przyznać światłu w nas większą wartość, nieskończenie większą wartość. Gdy zwracamy uwagę na światło, szerzy się ono automatycznie, a ciemność znika. Wtedy stajemy się całkowicie jednym z tym, czym jesteśmy: z Bogiem w formie Jego manifestacji.
Daję Bogu to, co mam i czym jestem:
Moją gorliwość.
Bóg daje mi teraz to, co ma i czym jest:
Swoją Pełnię.
Pokój jest największym i najwyższym błogosławieństwem dla człowieka. Człowiek myśli, że może mieć wszystko, gdy mu się dobrze powodzi. Lecz gdy brak mu pokoju, jest najgorszym możliwym żebrakiem. Mówimy „pokój umysłu”, lecz w umyśle nie mamy pokoju. Będąc w umyśle, nigdy nie możemy mieć nawet odrobiny pokoju. Jeśli go pragniemy, musimy wyjść poza domenę umysłu. Jak to zrobić? Poprzez stałą aspirację. Ta aspiracja pozwoli nam wziąć umysł jak tłumoczek i wrzucić go do morza serca. Wówczas ujrzymy, że nasz umysł, witalność i ciało fizyczne – całą naszą istotę – wypełnia wewnętrzny pokój.
Każdego dnia spróbuj zwiększać
Swą miłość do Boga.
Wtedy pokój automatycznie pojawi się
W twoim niespokojnym umyśle.
Modlitwa i medytacja muszą trwać razem. Kiedy się modlimy, Bóg jest za nas odpowiedzialny, a kiedy medytujemy, świadomie przyjmujemy odpowiedzialność za Boga. Modląc się, ofiarowujemy Bogu rzeczy, za które jesteśmy odpowiedzialni: dajemy Bogu swą bezradną, pozbawioną nadziei, bezużyteczną egzystencję. Medytując, stajemy się jak lwy: stajemy się boskimi, oddanymi instrumentami Boga. Bierzemy wówczas na siebie Boską odpowiedzialność. W jednej chwili dajemy bogu nasze istnienie, bo jesteśmy bezradni, w następnym momencie pytamy Boga, czy możemy coś dla Niego zrobić. Modlitwa zabiera nas do Boga, który nas spełnia. Medytacja przynosi nam Boga, a wtedy my Go spełniamy. Modlitwa i medytacja muszą więc trwać razem.
Wznosząca się modlitwa naszego umysłu
I jaśniejąca medytacja naszego serca
Mogą nas łatwo uratować.
Nasze życie nie musi być
Na zawsze sparaliżowane
Przez bezradny brak nadziei.
Pewność siebie powstaje, gdy czujemy, że stale prowadzi nas i dba o nas jakaś wyższa siła. Jeśli nie mamy takiego poczucia czy wiary, nie będziemy mieć trwałej pewności. Musimy pielęgnować wiarę w Wewnętrznego Przewodnika. Teraz jest On niepoznawalny. Gdy będziemy modlić się i medytować stanie się On poznawalny. Gdy będziemy kontynuować podróż ścieżką duchową, stanie się On ostatecznie całkowicie znany. Pewność siebie pojawia się, kiedy ofiarowujemy całe swe istnienie wyższej mocy. Nawet jeśli ta wyższa moc to teraz jedynie wyobrażenie, nie szkodzi. Mając wiarę i poddając swe istnienie wyższej mocy, sprawimy, że automatycznie osiągniemy pewność siebie w życiu aspiracji.
Nie pozwól swemu sercu,
By tak jak umysł
Pozwoliło się schwytać
W klatkę niepewności życia.
Bezinteresowność należy właściwie zrozumieć. Jeśli ktoś czuje, że dzięki poświęceniu staje się całkowicie jednym z resztą świata, to nie jest to bezinteresowność. By naprawdę być bezinteresownym, musisz poczuć i urzeczywistnić jedność z całym stworzeniem. W przeciwnym razie zawsze będziesz miał wrażenie, że robisz coś wielkiego, wspaniałego ofiarując siebie i służąc innym. Jednak gdy doznasz jedności, poczujesz ją i urzeczywistnisz, wówczas bezinteresowność nabierze właściwego znaczenia. Poszukujący wie, że jest on jednością z uniwersum i odgrywa z nią swoją rolę. Wtedy nie nazwiemy bezinteresowności naszym ofiarowaniem. Nie, raczej czymś do czego dorastamy. Każdy bezinteresowny uczynek prowadzi nas do czegoś większego i my także stajemy się czymś większym.
Każdego dnia powinieneś spróbować
Ustanowić osobisty rekord
W bezwarunkowym dawaniu siebie.
Kiedy w życiu duchowym dokonuje poddania, wówczas świadomie poddaję swe niższe życie swemu wyższemu życiu. Poddaję swe niższe życie, bowiem czuję, że moje wyższe życie to naprawdę ja. Prawdziwe poddanie oznacza świadomą akceptację przez skończoną istotę woli i wizji Nieskończoności. Mogę poddać się tylko temu, w co absolutnie wierzę. Nie poddam się woli, myślom, nakazom oraz żądaniom innych, nawet jeśli są ode mnie starsi wiekiem czy wyżsi pozycją. Nie! Poddam się tylko Temu, w którego doskonalę wierzę, poddam się Rzeczywistości, Wewnętrznemu Przewodnikowi, który da mi prawdziwe spełnienie.
Poddaj się piękności prawdy,
Czystości światła,
Boskości Transcendentalnej Wysokości Boga.
Negatywne siły to te siły, które mówią, ze jesteś bezużyteczny i pozbawiony nadziei, że nie możesz zrealizować Boga i na próżno tego próbujesz. To siły, które mówią, byś się nie modlił i nie medytował, bo w medytacji nic nie ma. Pozytywne siły sprawiają, że czujesz, iż jesteś wybranym dzieckiem Boga i posiadasz możliwości i potencjał, by w każdym momencie dokonywać czegoś znaczącego dla Boga, a zarazem dla swej własnej boskości. Jeśli przebywasz w sercu, napotykasz niewiele negatywnych sił, praktycznie żadnych. Lecz gdy żyjesz w umyśle, negatywne siły będą często cię przerażać. Prawie nie jest możliwe pokonanie negatywnych sił umysłem. Natomiast przy pomocy serca pokonasz wszystkie negatywne siły. Jest to nie tylko możliwe i praktyczne, lecz także nieuniknione.
Jeśli możesz żyć w ciszy swego serca,
Z łatwością doznasz stałego zachwytu satysfakcji,
By następnie podzielić się nim
Z ludzkością.
Na polu manifestacji musimy być bardzo, bardzo ostrożni z prawdą. Prawdę należy mówić, lecz musimy wiedzieć, że Wola boga jest nieskończenie ważniejsza niż tak zwane wyrażanie prawdy. Jeśli nadajemy takie samo znaczenie ziemskiej i odwiecznej Prawdzie, popełniamy błąd wielki jak Himalaje. Jeśli mówimy prawdę tylko po to, by ją powiedzieć, możemy stworzyć tylko więcej dysharmonii, więcej frustracji i więcej nędzy w życiu. Poza tak zwaną ziemska prawdą musimy zobaczyć Wizję Boga, która jest Prawdą ostateczną.
Urzeczywistnimy odwieczną Prawdę
Jedynie wtedy,
Kiedy będziemy w pełni przygotowani,
By odrzucić głodny płacz
Naszego życia pragnień.
Możemy być szczerzy wobec naszej duszy w każdym momencie, jeśli poczujemy, że dusza musi być pierwsza i najważniejsza w naszym życiu. Musimy poczuć, że marzenia duszy to jedyna rzecz, jakiej potrzebujemy. Marzenie duszy to skarb naszego oddechu, a manifestacja tego marzenia to nasz jedyne cel. Jeśli mamy taką wewnętrzną świadomość, w każdej chwili możemy być szczerzy wobec potrzeb naszej duszy i jej nieśmiertelnej rzeczywistości.
Możesz być szczęśliwy jedynie wtedy,
Kiedy twój umysł zaakceptuje fakt,
Że ktoś inny ma więcej zachwytu mądrości.
Kto to jest?
Nikt inny jak twoja dusza –
Twój własny błękitny ptak Wieczności.
Istnieje wiele sposobów, by rozwinąć intuicję. Najłatwiej jest przebywać w sercu, stać się jednym z nim; płakać i spróbować stać się tym, czym jest dusza i tym, co dusza posiada. Musisz wejść do serca i płakać za duszą, płakać, by mieć duszę i stać się duszą. Jeśli możesz trwać w sercu i poczuć, że serce jest dzieckiem, które cały czas płacze, aby stać się dobre, boskie, doskonałe, tak jak ojciec czy matka, czyli dusza, wówczas automatycznie rozwiniesz siłę intuicji.
Nie czytaj
Sekretnych myśli umysłu,
Lecz poczuj
Święte myśli swego serca.
Jeśli chcesz rozpoznać przesłanie lub głos Wewnętrznego Przewodnika, musisz wiedzieć jedno: gdy otrzymujemy od Niego przesłanie, widzimy, że przynosi ono wewnętrzną radość, wewnętrzne zadowolenie. Gdy spełnimy to przesłanie, jego owocem będzie sukces lub porażka. Jeśli wszystkie rezultaty, które przyniesie przesłanie, możemy traktować z taką samą pogodą, wewnętrzną siłą i wewnętrzną odwagą, ze zrównoważeniem, niezależnie, czy to sukces czy klęska, bądźmy pewni, że przesłanie dokonania czegoś przyszło z głębi duszy.
Któregoś dnia uwierzysz,
Że tak, jak chce Bóg,
Jest nie tylko lepiej,
Lecz że to jedyna droga,
By przekształcić całe twoje życie.
Zanim zrobisz coś, spróbuj poczuć, że to działanie nie należy do ciebie. Działając, poczuj, że nie jesteś sprawcą, że ktoś inny działa w tobie i przez ciebie. Gdy zaś pojawi się rezultat, musisz podzielić się nim z innymi. Poczuj, że nie ty działasz, lecz raczej jakaś osoba, która cię inspiruje, która działa w tobie i przez ciebie. Ta osoba to nikt inny, jak twój Wewnętrzny Przewodnik. Jeśli możesz to poczuć, w każdej chwili będziesz odczuwał boską praktyczność.
Dlaczego czujesz,
Że jesteś samotny?
Jest ktoś, kto myśli o tobie.
Jest ktoś,
Kto robi wszystko dla ciebie.
Przyczyną, dla której w jednej chwili jesteśmy boscy, a w następnej bezbożni, jest to, że oddzielamy jedną sekundę od drugiej. Nie powinniśmy tak robić. Jeśli teraz czujemy, że my lub ktoś inny jest boski, nie czekajmy na następną chwilę, która przyniesie nam przeciwne doświadczenie. Powinniśmy raczej próbować wydłużyć pozytywne doświadczenie niż oczekiwać przeciwnego. Uznajmy doświadczenie za pociąg, który zabierze nas od jednej do drugiej stacji, nie zatrzymując się na innych przystankach. Doświadczenie powinno trwać z jednej sekundy na drugą jako nieprzerwana kontynuacja.
Zatrzymaj sobie umysł, który dzieli.
Nikt go nie chce!
Zatrzymaj sobie swe serce jedności.
Wszyscy go potrzebują!
Istnieje inny sposób ujrzenia w ludziach boskości – nieustanne myślenie o Źródle. Coś w nas pragnie zobaczyć boskość w innych. Jeśli spróbujesz przekonać się, co w nas tego pragnie, przekonasz się, że nie jest to ciało fizyczne, witalność czy umysł. Ciało chce tylko spać jeszcze kilka godzin. Witalność chce tylko dominować nad światem i panować nad innymi. Umysł chce tylko doszukiwać się błędów w reszcie świata. Coś jednak w ciele fizycznym, w umyśle i witalności inspiruje cię, byś dojrzał boskość w innych – to wewnętrzny płacz twojej duszy. Ten wewnętrzny płacz stale szuka zadowolenia, zadowolenia, które daje tylko oddanie, tylko jedność, tylko zobaczenie w innych i w sobie boskości, tylko stanie się bezwarunkowo jednym z tą boskością.
Umysł zna tylko jedną drogę:
Drogę podziałów.
Serce zna wiele dróg:
Drogę uduchowienia, drogę owocną
I drogę jedności.
Jest ktoś, kto będzie za tobą podążał wiernie jak pies przez całą Wieczność – jest nim Najwyższy. Pójdzie On zawsze tam, gdzie ty: do nieba lub do piekła. Teraz mówi ci: „Jestem przed tobą, idź po prostu za Mną. Nie bój się. Będę z tobą, gdziekolwiek pójdziesz.” Za chwilę powie: „Idź naprzód, jestem za tobą. Idę za tym, kto jest gotów za Mną podążać.” Najwyższy zawsze będzie szedł za tobą, lecz nie zrobi tego żadna ludzka istota. Żaden człowiek nie będzie szedł z tobą do końca życia, nie mówiąc o towarzyszeniu ci przez wieczność. Najwyższy zaś z radością i zadowoleniem pozwoli, byś za nim podążał. Po co więc iść za ludzkimi istotami albo pozwolić im iść za sobą? Jeśli masz takie uczucie dla Najwyższego, jeśli jesteś tylko jemu oddany, twoje ludzkie przywiązania znikną. Kiedy odejdą ludzkie przywiązania, narodzi się oddanie dla Najwyższego, urośnie, rozwinie się i osiągnie doskonałość.
Jeśli możesz żyć
Swoim uduchowionym doświadczeniem,
Ty i Bóg otrzymacie wspólne imię:
Zadowolenie.
Płaczemy i tęsknimy za szczęściem w formie oczekiwania. Lecz nieważne, czego szukamy, rezultaty będą ograniczone. Musimy wiedzieć, że jest ktoś o nieskończonych możliwościach, kto gorąco pragnie podzielić się z nami Swymi możliwościami. Bądźmy mądrzy, dajmy mu szansę. Pozwólmy, by Jego oczekiwanie spełniło się w nas. Niech Jego oczekiwanie rośnie w nas i przez nas. Niech nasze ludzkie oczekiwanie zostanie pokonane przez boskie oczekiwanie Najwyższego, Wiecznego Przewodnika. Poddajmy ludzkie oczekiwania oczekiwaniom Najwyższego. Poddając się nieskończonemu Światłu, sami staniemy się naprawdę nieskończeni. Jeśli przyjmiemy takie podejście, będziemy działać jak boskie dzieci, dzieci Światła, dzieci mądrości. Wówczas Jego nieograniczone oczekiwanie pokona nasze oczekiwania. Jedynie tak, poprzez poddanie, możemy pokonać ludzkie oczekiwania.
O, mój najwyższy Panie,
Pokaż mi sposób,
Jak rozładować ciężar
Moich nieustannych oczekiwań,
Całkowicie nieznośny ciężar oczekiwań.
Zauważamy, że na tym świecie jedno zastępuje drugie. Dzień zastępuje noc, strach odwagę, zwątpienie wiarę, a miłość własna zastępuje miłość do Boga. Lecz gdy stajemy się bezwarunkowo poddanymi poszukującymi boga, nasza jedność z Bogiem nigdy nie będzie niczym zastąpiona.
Jeśli jesteś prawdziwym miłośnikiem boga,
Całkiem możliwe, że ujrzysz,
Jak w bitwie pomiędzy
Sercem aspiracji i umysłem podejrzeń
Wygrywa ostatecznie serce aspiracji.
Kiedy masz boski spokój, do drzwi twego serca na pewno zapuka urzeczywistnienie. Lotos realizacji będzie rozkwitał w twym sercu płatek po płatku. By urzeczywistnić boga nie są konieczne świątynie, kościoły i synagogi. Nie jest potrzebna tkanina pism i ceremonii. Konieczna natomiast jest medytacja. Medytacja sprawi, że urzeczywistnienie Nieskończonego Boga w twojej duszy, sercu, umyśle i ciele.
Medytacja przychodzi jak anioł,
By oświecić twój umysł,
Wyzwolić twoje serce,
Unieśmiertelnić twoje życie.
Bóg jest naszą własną, najwyższą, najbardziej oświeconą, najbardziej doskonałą częścią. Są w tobie dwie części: niższa i wyższa. Większość czasu spędzasz w niższej części. Kiedy stajesz się w pełni świadomy wyższej części w sobie, a twoja niższa część zostaje całkowicie przekształcona i zjednoczona z wyższą częścią, wówczas nie jesteś nikim innym jak Bogiem. Mimo iż jeszcze nieobjawiona i nierozpoznana, najwyższa, najbardziej rozwinięta, najdoskonalsza, najbardziej oświecona dziedzina w tobie jest Bogiem.
Ogród mojego serca
Jest dla mnie
Absolutnie najlepszym miejscem
Do medytowania
Nad moim samoodkryciem.
Każdy musi zdefiniować Boga na swój własny sposób. Bóg jest powyżej wszelkich opisów, poza nimi. Możesz powiedzieć, że Bóg jest nieskończoną ekspansją świadomości. Ten, kto siedzi obok ciebie, może powiedzieć: „Nie, Bóg jest nieskończonym światłem.” Trzecia osoba powie: „Bóg jest cały siłą.” Czwarta zaś stwierdzi: „Bóg jest osobowy. Jest jak ludzka istota. Ma dwie ręce, dwoje oczu, nos i tak dalej.” Każdy określa Boga na swój sposób. Moja definicja jest taka: Bóg jest człowiekiem, który nie jest jeszcze w pełni zamanifestowany, a człowiek jest Bogiem, który nie jest jeszcze w pełni zrealizowany. Każdy z nas jest ludzką istotą, lecz zarazem jest Bogiem.
W chwili, w której już wiesz,
Kim naprawdę jesteś,
Wszystkie tajemnice świata
Są dla ciebie otwartą książką.
Na początku każdy doświadcza wzlotów i upadków w życiu duchowym. Kiedy dziecko uczy się chodzić na początku potyka się i upada. Lecz po pewnym czasie nauczy się właściwie chodzić i w końcu biegać. Ostatecznie może biegać tak szybko, jak tylko pozwalają mu jego fizyczne możliwości. Ale małe dziecko nie może oczekiwać, że pobiegnie tak szybko, jak jego ojciec, który ma większe fizyczne możliwości. Kiedy zatem doświadczasz wzlotów, poczuj, że widzisz szczyty swych najwyższych możliwości. Kiedy doznajesz upadku, poczuj, że to tylko czasowa niedyspozycja. Nie bądź zniechęcony, kiedy widzisz, że inni, bardziej zaawansowani w życiu duchowym, biegną. Niegdyś i oni się potykali.
Bądź dzielny wewnętrznie i zewnętrznie!
Nie pozwól tyranii
Wspomnień przeszłości
Zniszczyć mostu nadziei twego serca,
Którym przejdziesz
Na inne wybrzeże
Wybrzeże światła i zachwytu.
Kiedy życie nie sprawia ci radości, a czujesz, że jej pragniesz, to znaczy, że jesteś głodny. W życiu duchowym, gdy jesteś głodny, jesz duchowe pożywienie. Kiedy nie jesteś głodny, nie jesz. Powiedzmy, że przez piętnaście czy dwadzieścia lat nie interesowałeś się szczerze życiem duchowym. Ponieważ nie medytowałeś intensywnie przez tyle lat, nie możesz wskoczyć od razu do morza uduchowienia, bo nie będziesz umiał pływać. Nie zmienisz swej natury przez jedną noc. Musisz to robić stopniowo, stale i powoli. Najpierw naucz się poruszać w wodzie, potem naucz się pływać. Nadejdzie pora, że będziesz pływał dobrze. Lecz ponieważ czujesz wewnętrzny głód, to znaczy, że jesteś gotowy rozpocząć pływanie.
Jeśli szczerze poszukujący
Nie modli się i nie medytuje regularnie,
Nadejdzie pora,
Kiedy spazmy wewnętrznego bólu
Będą pulsować szybko w głębi
Jego uduchowionego serca.
Poszukujący musi wiedzieć, że nie urzeczywistni transcendentalnej Prawdy przez jedna noc. Nie ma skrótów. To zabiera czas i wymaga stałego wysiłku. Poszukujący idzie Drogą Wieczności. Za każdym razem, gdy osiągnie swój cel, spostrzega, że był on jedynie punktem startowym ku wyższemu celowi.
Kto mówi,
Że nie ma niczego do poświęcenia?
Nasza dziką niecierpliwość
Musimy poświęcić
Każdego dnia, każdej godziny,
Każdej minuty, każdej sekundy.
A nawet jeśli ich nie używamy, ciągle przebywamy w świecie rywalizacji. Współzawodnicząc z innymi, pokonując innych, nie uzyskamy trwałej radości i zadowolenia. Kiedy czujemy, że staliśmy się kimś mocą własnego sukcesu, nasza szczerość powie nam, że są inni, lepsi od nas. Kogoś, kto stał się wielkim poetą, sportowcem, śpiewakiem rozpiera duma. Lecz, gdy rozejrzy się wokół, widzi od razu, że jest ktoś, kto pisze lepiej od niego, kto ma lepsze wyniki w sporcie czy śpiewie. W każdej dziedzinie życia znajdzie się ktoś lepszy. Tak więc ostatecznie sukces staje się frustracją, a po frustracji następuje destrukcja.
Serce jedności-postępu
Satysfakcjonuje zarówno Boga, jak i człowieka.
Umysł udowodnienia-postępu
Satysfakcjonuje tylko człowieka.
Każda osoba musi mieć własną medytację. Musi wydostać ją z najgłębszych głębi swego serca lub otrzymać ja od duchowego nauczyciela. Jeśli ktoś chce się zanurzyć w życiu aspiracji, życiu duszy, potrzebuje nauczyciela, który nauczy go, jak się koncentrować, medytować i kontemplować. Dopóki nie znajdziesz nauczyciela, nie będziesz pewny, jakie przesłanie przynosi ci wewnętrzny głos. Możesz zacząć od czytania książek i duchowych pism. Te książki nauczą cię, jak zdyscyplinować do pewnego stopnia swe życie. Lecz jeśli pragniesz dojść do kresu drogi i osiągnąć wewnętrzny Cel, potrzebujesz prawdziwej medytacji.
Czytaj książki duchowe
Sercem swej aspiracji;
Zrozumiesz wszystko.
Czytaj je swym umysłem podejrzeń;
Nic nie zrozumiesz.
W czasie medytacji nasze serce doznaje prawdziwej realizacji Prawdy. Po zakończeniu medytacji umysł natychmiast powie coś innego. Powie: „Nie, to nie było właściwe przesłanie.” Umysł musi mieć własną realizację, o której myśli, że jest lepsza i bardziej owocna niż realizacja serca. Lecz być może ta realizacja, która wydaje się mniej owocna, jest tak naprawdę wyższa.
Daj Bogu to, co masz:
Pociąg twego umysłu
Powoli zdążający do piekieł.
Bóg da ci to, co ma:
Najszybszą Łódź Jego Serca
Płynącą do Niebios.
Serce zawsze ofiarowuje takie samo przesłanie. Rano, kiedy siadamy do medytacji, otrzymujemy pewne przesłanie. Wieczorem, kiedy medytujemy, otrzymujemy znowu to przesłanie. Umysł zaś raz mówi jedno, a za chwilę coś innego. Umysł mówi w jednej chwili: „On jest dobrym człowiekiem. Ostatniego wieczoru docenił mnie w obecności wielu ludzi.” Lecz w następnej chwili umysł przypomni sobie przeszłość, choć nie ma ona już znaczenia. Wtedy powie: „To drań. Skłamał mi dwadzieścia lat temu.” Słuchajmy zatem zawsze nakazów serca.
Myśl cały czas o sercu.
Wcześniej czy później
Twój umysł nie sprzeciwi się
Pójściu za sercem.